Μια ακόμα άσκοπη εξερεύνηση στα άδυτα του διαδικτύου μου αποκάλυψε αυτήν την εικόνα. Είναι μια υπέροχη διαφημιστική αφίσα για μπότες της δεκαετίας του 1960 με ελληνική υπογραφή. Το δεύτερο στοιχείο που βρήκα τροφοδότησε ακόμα περισσότερο την περιέργεια μου. Αυτή η αφίσα και άλλες δύο του ίδιου δημιουργού φιλοξενούνται στο Μουσείο Victoria and Albert του Λονδίνου….
Στην εποχή μου δίναμε εισαγωγικές εξετάσεις στα Πανεπιστήμια τον Αύγουστο. Κι έτσι, την ώρα που οι άλλοι γύρναγαν από τις διακοπές τους, τον Σεπτέμβριο, εμείς ξεκινάγαμε τις δικές μας. Το 1976, που μόλις είχα τελειώσει το σχολείο και είχα ζήσει την ταλαιπωρία των εξετάσεων, οι γονείς μου μου επέτρεψαν να πάω για πρώτη φορά διακοπές…
Ήθελα και εγώ να πω κάτι για τον Σαββόπουλο. Ήταν ένας από τους προσωπικούς μου ήρωες. Όμως, γράφτηκαν και ειπώθηκαν τόσα όμορφα, που τη δική μου πένα την ένιωσα φτωχή μπροστά τους. Σκέφτηκα να κάνω ένα μικρό αυτοβιογραφικό κείμενο χρησιμοποιώντας στίχους από τα τραγούδια του. Πανευκολούρα. Ακόμα και τα ονόματα συγγενών και φίλων υπάρχουν μέσα…
Όταν μπαίνω στους σταθμούς του μετρό της Αθήνας αισθάνομαι σαν να ζω στην ταινία Μετρόπολις του Fritz Lang. Αυτό το ατέλειωτο κοπάδι ανθρώπων που προχωράει αμίλητο προς την καταδίκη του. Δεν θέλω να είμαι μέρος του, γι’ αυτό και προτιμώ να κινούμαι με το λεωφορείο. Την ταινία την είχα πρωτοδεί το 1984 και την είχα…
Ο Liu Ye είναι κινέζος, σχεδόν συνομήλικος. Γεννήθηκε το 1964 στο Πεκίνο και μεγάλωσε μέσα στην «Πολιτιστική Επανάσταση» του Μάο. Ο πατέρας του ήταν συγγραφέας παιδικών βιβλίων που αναγκάστηκε από το καθεστώς να δουλεύει ως εργάτης γης στην επαρχία. Πολλά βιβλία είχαν απαγορευτεί εκείνη την εποχή, ακόμα και τα παραμύθια του Άντερσεν, ακόμα και αριστουργήματα…
Ο παππούς μου ο Χρίστος ήταν το τρίτο από τα αδέλφια που ξεκίνησε το μακρινό ταξίδι για μια καλύτερη ζωή στην Μαδαγασκάρη, άλλα έφτασε δεύτερος. Ο μικρότερος αδελφός του Αναστάσης αναγκάστηκε να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα στην Αίγυπτο μέχρι να αποκτήσει αρκετά χρήματα για να συνεχίσει το δικό του ταξίδι. ΤΑ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΜΟΥ…
Ήρθε ο λογαριασμός του ηλεκτρικού ρεύματος και ήταν και πάλι φουσκωμένος. Για την ακρίβεια, παραφουσκωμένος. Γύρω στο 20% παραπάνω από τον προηγούμενο μήνα. Το είχα ήδη πάρει απόφαση ότι θα πληρώνω πια κάθε μήνα όσα έδινα πριν από 1,5 – 2 χρόνια για το δίμηνο, αλλά αυτόν το μήνα έλλειπα διακοπές και λογικά η κατανάλωση…
Ο Ιωάννης Λάμπρος (1915-1988) ήταν δημόσιος υπάλληλος. Εργάστηκε στους Σιδηροδρόμους του Ελληνικού Κράτους από το 1942 έως το 1979 και αποχώρησε με τον ανώτατο βαθμό του Διοικητή του ΟΣΕ. Παράλληλα ήταν και ερασιτέχνης φωτογράφος. Όπως λένε οι κόρες του, όπου και να πήγαινε, είχε πάντα μαζί του μια φωτογραφική μηχανή, στην αρχή κρεμασμένη από τον…
Επειδή ήταν Μυτιληνιά, κάποιος τεχνοκριτικός είχε τη φαεινή ιδέα να της αποδώσει τον τίτλο της διαδόχου του Θεόφιλου. Εκείνη απάντησε «Τι σχέση έχω εγώ μ’ αυτόν; Αυτός φτιάχνει καραγκιοζέλια». Στα μικρό και απομονωμένο χωριό που ζούσε, τα Αλυφαντά, δεν είχε φτάσει προφανώς η διεθνής αναγνώριση του Θεόφιλου και η ίδια θεωρούσε τα έργα της σπουδαία,…
Σε κάθε βόλτα μου στους δρόμους της πόλης βλέπω δεκάδες όμορφα αντικείμενα πεταμένα στα σκουπίδια. Παλιά συνέβαινε μόνο τον Σεπτέμβριο που οι άνθρωποι μετακόμιζαν, ή μία στο τόσο, όταν κάποιος αποδημούσε και οι κληρονόμοι ξεφορτώνονταν το παρελθόν του που δεν σήμαινε τίποτα για αυτούς. Τώρα είναι καθημερινό φαινόμενο. Έπιπλα μιας άλλης εποχής, διακοσμητικά, φωτογραφίες, ρούχα,…