Σε ένα μικρό χωριό της Λέσβου, την Αγία Παρασκευή, υπάρχει ένα αρχοντικό που πρόσφατα σφραγίστηκε από τον δήμο. Η ιδιοκτήτριά του πέθανε, σαν σήμερα, το 2019 και δυστυχώς βρέθηκαν δύο διαθήκες της. Μία που το αφήνει στην Κοινότητα Αγίας Παρασκευής Λέσβου για να γίνει Πινακοθήκη και χώρος καλλιτεχνικής δημιουργίας, και μία που το αφήνει σε κάποιον ανιψιό της. Η υπόθεση έχει πάει στα δικαστήρια και λογικά θα περάσουν πολλά χρόνια για να ξεκαθαριστεί.
Το αρχοντικό άνηκε στην οικογένεια Καλλιπολίτη. Η τελευταία που διέμεινε σε αυτό ήταν η Μαρία Καλλιπολίτη, ζωγράφος και γλύπτρια, με σημαντικό έργο εδώ και στη Γαλλία.
Η Καλλιπολίτη γεννήθηκε και μεγάλωσε σε αυτό το σπίτι. Σπούδασε στη σχολή Βακαλό και μετά, με υποτροφία του Ελληνικού Οργανισμού Χειροτεχνίας, πήγε στο Παρίσι όπου μαθήτευσε στα εργαστήρια γλυπτικής των Περαίν και Κολμπέν στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Ταυτόχρονα παρακολούθησε και σεμινάρια Αισθητικής της Τέχνης στη Σορβώνη. Το 1978 τοποθετήθηκε επιμελήτρια του ατελιέ μεταλλίων του Εθνικού Νομισματοκοπείου της Γαλλίας, ενώ απέσπασε σειρά τιμητικών διακρίσεων σε μεγάλες εκθέσεις σε όλο τον κόσμο. Το 1990 αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στο πατρικό της στη Λέσβο.
Λάτρευε τον τόπο της και τον αποτύπωσε στα έργα της. Η λεσβιακή ύπαιθρος, τα ελαιοτριβεία, τα καφενεία είναι τα κύρια θέματα των υδατογραφιών της. Παράλληλα είχε και μία πλούσια κοινωνική δραστηριότητα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και για 10 χρόνια πρόεδρος του αγροτουριστικού συνεταιρισμού γυναικών «η Σελάδα». Το 2014 ανέλαβε το ιστορικό, αλλά αδρανές σωματείο η «Ομόνοια», το αναζωογόνησε και υπήρξε πρόεδρός του μέχρι το θάνατό της. Στα πλαίσια της «Ομόνοιας» οργάνωσε θεατρική ομάδα, θεατρικό παιδικό τμήμα, αλλά και πολλά εργαστήρια ζωγραφικής για παιδιά.
Λίγα χρόνια πριν πεθάνει από καρκίνο, αποφάσισε να μετατρέψει το σπίτι της σε ένα ζωντανό έργο τέχνης. Κάλυψε τους τοίχους με τοιχογραφίες, χρησιμοποιώντας το αγαπημένο της υλικό, τις ακουαρέλες. Το αποτέλεσμα είναι μια πανδαισία χρωμάτων και είναι κρίμα που θα μείνει για τόσα χρόνια κλειστό, να αντιμετωπίσει αβοήθητο τη φθορά του χρόνου.
Οι φωτογραφίες είναι του Ευστράτιου Προδρόμου και δημοσιεύτηκαν αρχικά στο Λεσβιακό Ημερολόγιο του 2018, το οποίο ήταν αφιερωμένο στη ζωγράφο. Τις βρήκα στο facebook.