Πέρυσι η κυβέρνηση απέσυρε τη διάταξη που προέβλεπε τη δυνατότητα σφαγής ζώων χωρίς αναισθησία για θρησκευτικούς λόγους. Από εδώ και πέρα τα αρνάκια του Πάσχα δεν θα αισθάνονται τη “θανάτωσή” τους. Θα καταλήγουν στο τραπέζι μας χωρίς να έχουν καταλάβει το πως. Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί πρόοδο για την κοινωνία μας. Μου φαίνεται σαν απλά να αλλάζουμε “περιτύλιγμα” σε ένα κατά βάση άθλιο πακέτο. ‘Οπως τα γεμάτα βία παραμύθια των αδελφών Grimm και του Andersen έγιναν ρομαντικές ιστορίες από τους ανθρώπους της Disney, κατί αντίστοιχο συμβαίνει και εδώ. Όλα πρέπει να “εξευγενιστούν”, γιατί η εποχή μας επιτάσσει ένα politically correct savoir vivre.
Πρόλαβα την εποχή που τα ζώα (αρνιά, κότες, κουνέλια) έρχονταν ζωντανά στο σπίτι για να θανατωθούν λίγες ώρες πριν το μαγείρεμα τους. Θυμάμαι μία κότα χωρίς κεφάλι που κατέβαινε με ορμή τις σκάλες της κουζίνας. Θυμάμαι τη Βαγγελιώ να κρατάει το κουνέλι από τα αυτιά και να του δίνει μία πλαγιαστή στο κεφάλι, σκηνή που μου είχε δημιουργήσει ακριβώς τα ίδια συναισθήματα που εκφράζει γλαφυρά ο Roberto Benigni στην ταινία Down by Low του Jim Jarmusch, όταν η μητέρα του του φωνάζει “Robertino, vieni qui” κι αυτός δεν την πλησιάζει, γιατί φοβάται ότι θα του δώσει μία σαν το κουνέλι.
Ο άνθρωπος, όσο και να θέλουν κάποιοι να μας πείσουν για το αντίθετο, χρείαζεται και το κρέας στη διατροφή του. Το αρνάκι στη σούβλα είναι ένα από τα πιο νόστιμα εδέσματα και η τελετή του γυρίσματος της σούβλας και της μάζωξης στο ύπαιθρο γύρω από το γιορτινό τραπέζι είναι μία από τις κλασικές όμορφες σκηνές της ελληνικής ζωής. Όσοι το έζησαν, το αναπολούν, όσοι δεν το έζησαν, προφανώς και το βρίσκουν βάρβαρο, γιατί είναι βάρβαρο. Όμως οι έννοιες του καλού και του κακού είναι διαφορετικές από πολιτισμό σε πολιτισμό και φυσικά αλλάζουν, όταν γυρίζει σελίδα στην ιστορία.
Πριν από 100 και χρόνια, ένας Γάλλος στρατιώτης αποθανάτισε με τη φωτογραφική του μηχανή το Πάσχα στην Αθήνα. Ο Ernest Pierre Henri Miguel Machard, γιός ζωγράφου, είχε μία ελαφριά ατροφία στο δεξί του πόδι και έτσι υπηρέτησε στο γαλλικό στρατό κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως φωτογράφος. Ακολουθούσε μία γαλλική αποστολή και από το 1917 μέχρι το 1918 ήταν εγκατεστημένος στην Αθήνα. Πέρα από την σκληρή καθημερινότητα του πολέμου, κατέγραψε και μοναδικές σκηνές από την καθημερινή ζωή.
Είναι 15 Απριλίου 1917 και οι Αθηναίοι έχουν κατέβει στο κέντρο της πόλης για να κάνουν τα πασχαλινά τους ψώνια.
Και το “ευπώλητο” της ημέρας είναι βέβαια το αρνί.
Ουρές στα χασάπικα.
Έτοιμο και το εστιατόριο γι’ αυτούς που δεν θα σουβλίσουν σπίτι τους.
Το αρνί ήταν αντρική υπόθεση. Ο άντρας το διάλεγε και ο άντρας φρόντιζε τα της σούβλας.
Και πόσα παιδιά δεν λυπήθηκαν, δεν αγάπησαν το αρνάκι, που ήξεραν ότι σε λίγες μέρες θα θυσιαζόταν στο όνομα μιας κατά τα άλλα χριστιανικής γιορτής και δεν έκαναν μαζί του τις τελευταίες βόλτες του.
