Στη μυθολογία, η Εκάλη ήταν μία ηλικιωμένη γυναίκα που ζούσε στην ομώνυμη περιοχή. Ένα βράδυ, που ο Θησέας κατευθυνόταν προς τον Μαραθώνα για να σκοτώσει έναν ταύρο που προκαλούσε τεράστιες καταστροφές στην περιοχή, συνάντησε σφοδρή κακοκαιρία και φιλοξενήθηκε στην καλύβα της. Η γυναίκα προσέφερε θυσία στον Δία για να επιστρέψει σώος ο ήρωας, όμως όταν επέστρεψε νικητής, την βρήκε νεκρή. Προς τιμήν της ίδρυσε ένα ιερό του «Εκαλείου Διός» και από τότε η περιοχή ονομάστηκε Εκάλη.
Η σημερινή Εκάλη δημιουργήθηκε το 1922, σε μία περιοχή κοντά στον αρχαίο δήμο, από την “Ανώνυμη Οικοδομική Εταιρεία Εκάλης” του πολιτικού μηχανικού Σπήλιου Αγαπητού. Ο γνωστός φυσιολάτρης (το όνομα του έχει σήμερα ένα καταφύγιο στον Όλυμπο) αποφάσισε να δημιουργήσει εκεί έναν πρότυπο αστικό συνοικισμό στα πρότυπα των αγγλικών κηπουπόλεων. Όταν το προάστειο άρχισε να παίρνει μορφή, ο Ι. Βουρβούλιας ζήτησε από τον αρχιτέκτονα Νικόλαο Ζουμπουλίδη να του σχεδιάσει ένα ξενοδοχείο. Ο Ζουμπουλίδης, που είχε σπουδάσει στην Κωνσταντινούπολη και το Βερολίνο, ειδικευόταν στα δημόσια κτίρια και ήταν εκείνη την εποχή τεχνικός σύμβουλος στην Τράπεζα της Ελλάδος. Είχε ήδη σχεδιάσει μία κατοικία στην Εκάλη για την οικογένεια Δροσοπούλου.
Το έργο αποπερατώθηκε το 1935. Τα δύο κτίρια που αποτελούσαν το συγκρότημα, αλλά και η επίπλωση, ήταν πολύ μοντέρνα και μινιμαλιστικά για την εποχή τους. Είχαν έντονα στοιχεία από τα ρεύματα της Art Deco και του Bauhaus, και δεν είναι τυχαίο που ένα χρόνο αργότερα, στις 16 Ιανουαρίου του1936, ο δήμαρχος Αθήνας Κώστας Κοτζιάς διάλεξε αυτόν τον χώρο για να παραθέσει επίσημο γεύμα σε ρώσους αρχιτέκτονες.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το κτίριο χρησιμοποιήθηκε από τον αυστραλέζικο στρατό ως νοσοκομείο. Όταν κατέλαβαν την Αθήνα οι Γερμανοί, το μετέτρεψαν σε αρχηγείο τους και λίγο πριν υποχωρήσουν, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1944, βομβαρδίσαν την περιοχή μετατρέποντας το σε ερείπιο.
Το κτίριο ανοικοδομήθηκε και επί τη ευκαιρία του πρόσθεσαν έναν ακόμα όροφο. Γνώρισε και πάλι μέρες δόξας και με αυτή τη μορφή επέζησε τουλάχιστον μέχρι το 1956, όπου όπως δείχνει η ταινία Άσσοι του Γηπέδου φιλοξενήθηκε εκεί η Εθνική Ομάδα. Τελικά κατεδαφίστηκε και έμεινε μόνο το κτίριο του μπαρ, το οποίο λειτούργησε ως ντισκοτέκ.
‘Ενας συντάκτης του Polis 21 επισκέφτηκε τον χώρο το 2021. Η γειτονική στάση του λεωφορείου συνεχίζει να ονομάζεται Διανίτα και το μπαρ φαίνεται να έχει προσαρμοστεί στον 21ο αιώνα….
ΓΡΙΦΟΣ ΓΙΑ ΔΥΝΑΤΟΥΣ ΛΥΤΕΣ
Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί και αυτή η κάρτα του ξενοδοχείου που με μπέρδεψε πολύ. Το κεντρικό κτίρο απεικονίζεται τριώροφο, αλλά το τηλέφωνο που αναγράφεται είναι πιο παλιό από αυτό της διαφημιστικής καταχώρισης της εποχής που το κτίριο ήταν διώροφο. Και τα παράθυρα του κτιρίου είναι πολύ διαφορετικά. Προσωπικά, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είναι μάλλον κάποιο “προσχέδιο” του ξενοδοχείου. Ακούω γνώμες.