Ο Ιωάννης Λάμπρος (1915-1988) ήταν δημόσιος υπάλληλος. Εργάστηκε στους Σιδηροδρόμους του Ελληνικού Κράτους από το 1942 έως το 1979 και αποχώρησε με τον ανώτατο βαθμό του Διοικητή του ΟΣΕ. Παράλληλα ήταν και ερασιτέχνης φωτογράφος. Όπως λένε οι κόρες του, όπου και να πήγαινε, είχε πάντα μαζί του μια φωτογραφική μηχανή, στην αρχή κρεμασμένη από τον ώμο του, και αργότερα κρυμμένη στην τσέπη του.
Φωτογράφιζε ό,τι μαγνήτιζε το βλέμμα του. Λόγω δουλειάς, κατόρθωσε να καταγράψει με τον φακό του ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας των ελληνικών σιδηροδρόμων, που σήμερα αποτελεί πραγματικό ντοκουμέντο. Στα επαγγελματικά του ταξίδια στην επαρχία, αλλά και στις οικογενειακές του αποδράσεις τις περιόδους των διακοπών, αποτύπωσε όμορφες πλευρές της Ελλάδας, που οδήγησαν τον Εθνικό Οργανισμό Τουρισμού να τον επιλέξει για την εικονογράφηση των αφισών του επί σχεδόν μία δεκαετία (1961 – 1968).
Αυτό που ξεχωρίζει τις εικόνες του είναι ότι αντιμετώπιζε τα θέματα του με μια απίστευτη τρυφερότητα και ευγένεια, και είναι γι’ αυτό κρίμα που δεν ασχολήθηκε με πορτραίτα ανθρώπων. Άφησε πίσω του μόνο δύο η τρεις φωτογραφίες διάσημων προσώπων της εποχής του. Τα υπόλοιπα πορτραίτα του είναι εικόνες από το άμεσο οικογενειακό και φιλικό του περιβάλλον.
Είχε νυμφευθεί τη Λίζα Δραγούμη, κόρη του αρχιτέκτονα Αλέξανδρου Δραγούμη και αδελφή του δολοφονημένου Ίωνα Δραγούμη. Απέκτησαν δύο κορίτσια, τη Σόνια (Λάμπρου) και τη Φανή (πρώην Λάμπρου, νυν Βαφιαδάκη). Δεν ξέρω πόσες φορές τις φωτογράφισε (είμαι σίγουρη ότι θα ήταν αμέτρητες), αλλά στον ιστότοπο του Μουσείου Μπενάκη υπάρχουν μόνο αυτές οι παιδικές φωτογραφίες τους που παραθέτω εδώ. Τις βρίσκω υπέροχες, γιατί ξεχειλίζουν αγάπη. Είναι σαφές ότι τις λάτρευε. Δεν ξέρω αν τις αποκαλούσε «αγγελούδια», αλλά σίγουρα τις αποτύπωσε σαν τέτοια. Εικόνες της δεκαετίας του ’40 και του ’50 που μοιάζουν σαν να έρχονται από την εποχή της Αναγέννησης.
Χίλια ευχαριστώ στις δύο αδελφές που παρέδωσαν το αρχείο του πατέρα τους στο Μουσείο. Είναι πραγματική παρηγοριά να βλέπεις τέτοιες εικόνες, όταν βομβαρδίζεσαι από παντού γύρω σου με ιστορίες κακοποιημένων και δολοφονημένων παιδιών.
Η κόρη του φωτογράφου, Αθήνα, 1947
Η κόρη του φωτογράφου Φανή κρυμμένη σε ντουλάπα, Αθήνα, 1947
Σόνια και Φανή, Αθήνα, 1947
Σόνια και Φανή, Αθήνα, 1947
Οι κόρες του φωτογράφου διαβάζουν, Μαγκουφάνα (Πεύκη), 1950
Οι κόρες του φωτογράφου με βαλίτσα σε σιδηροδρομικό σταθμό, Λουτράκι, 1950
Η κόρη του φωτογράφου με τον παππού της, Αθήνα, 1951
Περισσότερες φωτογραφίες του Ιωάννη Λάμπρου εδώ