Επί πάνω από δύο δεκαετίες αυτό το μαγαζί στη Μεσογείων ξεπούλαγε γιατί … έκλεινε. Κάθε φορά που πέρναγα από μπροστά του χάζευα τα εκατοντάδες αναμμένα φωτιστικά που η ποσότητα τους ποτέ δεν μειωνόταν και αναρωτιόμουν πότε επιτέλους θα κλείσει. Και να που ήρθε η ώρα. Τώρα πια δεν υπάρχει ούτε ένας πολυέλαιος, ούτε καν ένα σποτάκι. Μόνο μία ταμπέλα «Ενοικιάζεται».
Μια σελίδα που παρακολουθώ στο facebook, o Κυκλοθυμικός, έγραψε ένα κειμενάκι γι’ αυτό που πολύ μου άρεσε. Το παραθέτω αυτούσιο. Κι αν έχετε χρόνο, τσεκάρετε και την σελίδα του, πραγματικά αξίζει.
Το κείμενο γράφτηκε πριν από 7 μήνες. Σήμερα πέρασα ξανά από εκεί με το ποδήλατο γυρίζοντας από μια δουλειά. Μετά από χρόνια «απειλών» ότι θα κλείσει οριστικά, ότι θα διαλυθεί, τελικά…έκλεισε. Έχει μείνει μόνο ένας σκελετός, άδειασαν τα σωθικά του, έσβησαν τα φώτα. Σύντομα θα είναι κάποιο άλλο μαγαζί στη θέση του ή απλώς το γυάλινο πτώμα θα ρημάζει στα παράλια της Μεσογείων με ένα «Νοικιάζεται» στη σκονισμένη του πόρτα.
Ας είναι.
Ήταν 10 Ιουλίου όταν έγραφα:
Λοιπόν, ήταν περίπου τέτοιες ημέρες πριν ένα χρόνο. Ήταν η πρώτη φορά που της είχα ζητήσει να χωρίσουμε. Θα ακολουθούσε η δεύτερη φορά, λίγες μέρες μετά, η οριστική.
Η απόλυτη ευτυχία των προηγούμενων εβδομάδων γκρεμιζόταν σαν πύργος Τζένγκα που συνεχώς τραβάς τα λάθος ξυλάκια.
Κάναμε την αγαπημένη μας διαδρομή, πάνω κάτω την Μεσογείων, προς Αγία Παρασκευή. Ήταν η φάση που έχουν τελειώσει οι καυγάδες με τη λυτρωτική έντασή τους. Πλέον η θλίψη απλώνεται σα μελάνι σε όλη την καρδιά. Ένας κόμπος ανεβοκατεβαίνει από το στομάχι στο λαιμό σαν αντλία που μετατρέπει όλη την υγρασία του σώματος σε δάκρυα στα μάτια. Βιολογικός καθαρισμός.
Είναι η μόνη περίπτωση που τα ψέματα συγχωρούνται. Τα ψέματα των εραστών όταν η φθορά κάνει τη μια μετάσταση μετά την άλλη σαν επιθετικός καρκίνος που προλαβαίνει κάθε θεραπεία.
«Όλα θα πάνε καλά».
Να το ακούς εσύ να παίρνεις κουράγιο, να το ακούει ο παλιός σου ο εαυτός να σε συγχωρέσει για την τωρινή σου κατάντια. Είναι οι αγκαλιές της «επανεκκίνησης» που ξέρεις ότι στην πραγματικότητα είναι καταρρακωμένες στιγμές που μετράνε αντίστροφα. Πόσες έχουν μείνει ακόμα; Είναι διψήφιος αριθμός άραγε;
Πριν το τέλος πώς μοιάζει η σιωπή με αγάπη μεγάλη.
Μετά την αγκαλιά κοιτάξαμε προς το μαγαζί πίσω μας. “Οριστική διάλυση” με τεράστια γράμματα, παντού ταμπέλες “κλείνουμε οριστικά”. Μας έπιασε νευρικό γέλιο. Δεν έχω πονέσει ποτέ ξανά τόσο πολύ γελώντας. Τι σκηνοθεσία. Τελικά αυτό είναι ο κινηματογράφος, η οργάνωση πετυχημένων συγκυριών που μπαίνουν σε μια γραμμική ροή κι αφήνονται στη θάλασσα να πνιγούν. Για τους πνιγμένους φτιάχτηκε η τέχνη άλλωστε.
Δώσαμε μια ακόμη υπόσχεση ότι θα ανατρέψουμε την κακόγουστη συγκυρία. Δεν τα καταφέραμε. Και τότε ξέραμε ότι ήταν ένα ψέμα. Από αυτά που συγχωρούνται.
Το βαρύναμε. Υπάρχουν και καλά νέα. Το μαγαζί υπάρχει ακόμα παρά τις ταμπέλες. Ίσως περιμένει δύο άλλους εραστές που θα αγκαλιάζονται λέγοντας ένα ψέμα. Από αυτά που συγχωρούνται.