Όταν η ψυχολογία μου βυθίζεται στα τάρταρα, βρίσκω λύτρωση στη μουσική. Ακούω κάποιες «μπαλάντες» και ξαναστέκομαι στα πόδια μου. Κάποια στιγμή ζήτησα την βοήθεια ψυχίατρου, μου έδωσε ψυχοφάρμακα, τα πήρα, αλλά δεν μπορούσα να κλάψω και έτσι τα έκοψα. Η μελαγχολία έχει μία γλύκα που δεν ήμουν διατεθειμένη να χάσω. Δεν με ενδιαφέρει να γίνω ένα όμορφο άγαλμα σε μόνιμη κατάσταση Ζεν. Αν ήμουν τέτοιος τύπος, θα έκανα και πλαστικές, θα έβαφα και τα μαλλιά μου… Η ζωή έχει καλές και κακές στιγμές και τα πάντα είναι για μένα θέμα ισορροπίας.
Η λίστα που έφτιαξα δεν είναι με σειρά «προτεραιότητας», είναι αλφαβητική. Δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεχωρίσω ένα τραγούδι, ένα βιβλίο, έναν πίνακα, έναν άνθρωπο σε «βάρος» κάποιου άλλου.
Louis Armstrong- What a wonderful World
Πάντα μου άρεσαν οι βρώμικες φωνές, με τη βραχνάδα και το γρέζι. Οι κρυστάλλινες δεν χτύπησαν ποτέ φλέβα μέσα μου. Άκουγα Billy Holiday, Lena Horn, Lavern Baker, αλλά ποτέ δεν με συγκίνησε η φωνή της Ella Fitzgerald. Ω ναι, πέρασα και μια τέτοια φάση. Ήταν χειμώνας, έμενα σε ένα μικρό ιταλικό χωριό κλεισμένο μέσα σε ένα κάστρο, άκουγα blues στο ραδιόφωνο και έγραφα σε κασέτες ό,τι μου άρεσε. Λάτρεψα τη φωνή του Louis Armstrong και την χαρμολύπη που εκπέμπει. Όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο μου είχαν “τάξει” οι γονείς και τα διαβάσματά μου, μαυρίλα και χαστούκια αντιμετώπισα, αλλά τελικά όλα γίνονται υπέροχα, αν μπορέσεις να τα δεις με ένα άλλο μάτι.
David Bowie – Space Oddity
Ground Control to Major Tom, πόσες και πόσες φορές δεν το έχω πει στον εαυτό μου… Κάλεσμα από τον πύργο ελέγχου. Σύνελθε, βάλε εμπρός τις μηχανές. Με βάζει σε κατάσταση εγρήγορσης σε στιγμές που η παραίτηση μοιάζει ως η μοναδική λύση. Θα διάλεγα την εκδοχή του αστροναύτη που το τραγούδησε με την κιθάρα του μέσα στο διαστημόπλοιο, χαμένος κάπου μέσα στην απεραντοσύνη, όμως, όταν επέστρεψε στην Γη, την άλλαξε και την ανέβασε remastered, με αποτέλεσμα να χαθεί όλη η γοητεία του αυθόρμητου.
Dead moon – It’s OK
Είναι ένα τραγούδι που έγραψε ο Fred Cole μετά από έναν γερό τσακωμό με την έφηβη κόρη του. Δεν πειράζει, όλοι έχουμε ζήσει καλύτερες μέρες, it’s OK. Ένα τραγούδι παυσίπονο που ξεχειλίζει αγάπη. Όλες οι εκδοχές του είναι “βρώμικες”, ακόμα και αυτή στον δίσκο. Μόνο οι Pearl Jam το καθάρισαν για να γίνει αποδεκτό από τους “ροκάδες” των σταδίων. Διάλεξα την από κοινού εκτέλεση με τους Last Drive. Δύο μήνες πριν, τους είχα στείλει ένα μήνυμα: “Οι Last Drive γιορτάζουν τα 30 χρόνια τους. Θα ήθελαν με κάποιο τρόπο να συμμετάσχετε.” Την επόμενη μέρα έλαβα την απάντηση: “Θα είμαστε εκεί”. Κανόνισαν μόνοι τους μια μίνι περιοδεία στην Ευρώπη για να είναι στη συναυλία χωρίς να επιβαρύνουν με επιπλέον έξοδα το συγκρότημα. Ο Fred, παρόλο που αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας (εξού και τα καρεκλάκια) λόγω προχωρημένης ηλικίας (στα νιάτα του μοιραζόταν τη σκηνή με την Janis Joplin!!!) ήρθε και τα έδωσε όλα.
The Kinks – Celluloid Heroes
Το πρωτάκουσα έφηβη στην Σκιάθο. Ήταν η ώρα που δύει ο ήλιος, καθόμουν στο πεζούλι της ντισκοτέκ στο Μπούρτζι και πίσω μου ετοίμαζαν το χώρο για το βράδυ. Συνήθως ξεκινάω με αυτό και ακούω καπάκι άλλα δέκα κομμάτια τους (I am not like everybody else, Sunny Afternoon, κλπ.). Θεωρώ ότι είναι το πιο παραγνωρισμένο συγκρότημα ever. Πριν από μία δεκαετία, η Miriam Linna (γνωστή από τις μέρες της Νέας Υόρκης, για λίγο ντράμερ των Cramps, και αργότερα θεματοφύλακας του ροκ των 50ς και 60ς, μέσα από την δισκογραφική της Norton και τα περιοδικά της Kicks) ξεκίνησε μια παγκόσμια καμπάνια για την επανένωση και επανεμφάνιση των Kinks. Και πάνω που είχα αρχίσει να ελπίζω βλέποντας ότι οι συναντήσεις της με τους αδελφούς Davies πήγαιναν καλά, ήρθε ο κορωνοϊός και όλα τέλειωσαν απότομα.
Mott The Hoople – All the Young Dudes
Δανδήδες που διάλεξαν να ζουν στο περιθώριο. Μια κάστα στην οποία δεν ανήκω, αλλά λατρεύω. Από τον Mark Bolan που ρητά τον ονοματίζει μέχρι τον Rimbaud, τον\την\το Χ, και τους χιλιάδες άγνωστους που ακολούθησαν μοναχικές πορείες και τα ίχνη τους σβήστηκαν από τις αμμοθύελλες που προκάλεσε «η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού». Μου αρέσει να αποκαλώ τους φίλους μου dudes. Θεωρώ ότι είναι τίτλος τιμής.
Red Hot Chili Peppers – Under the Bridge
Δεν είναι μόνο η Άννα και οι υπόλοιποι φίλοι μου που έφυγαν με μια βελόνα στο μπράτσο τους, είναι και αυτή η μοναξιά των μεγάλων πόλεων που σε κάνει να βρίσκεις καταφύγιο στα απομονωμένα μέρη της. Είμαι παιδί της πόλης (πολλές γενιές Αθηναία, χωρίς σπίτι σε χωριό) και ο πατέρας μου ήταν πολιτικός μηχανικός ειδικευμένος στις γέφυρες. Έχω περάσει άπειρες ώρες δίπλα, πάνω, κάτω και «μέσα» σε γέφυρες.
The Rolling Stones – As Tears go by
Απόγευμα, βροχή, παιδιά που παίζουν, δάκρυα. Το απόλυτο smoothie μου. Τα πρώτα μου δισκάκια, σε ηλικία 8 χρονών, ήταν ένα σιγκλάκι των Beatles και ένα των Rolling Stones που μόλις είχαν κυκλοφορήσει και μου τα είχαν φέρει οι γονείς μου από το Λονδίνο. Τα τραγούδια και των δύο έχουν «ντύσει» ολόκληρη τη ζωή μου μέχρι σήμερα. Κάποια στιγμή, όταν ζούσα στη Νέα Υόρκη, μου έγινε πρόταση να δουλέψω στο στούντιο των Stones. Χάρηκα, αλλά αρνήθηκα, γιατί το sex and drugs and rock’n’roll που μου πρόσφεραν, έμοιαζε στα μάτια μου με ένα βαθύ, σκοτεινό πηγάδι. Κράτησα μόνο την κάρτα της υπεύθυνης του στούντιο για να θυμάμαι ότι το έζησα και αυτό.
Σπυριδούλα – Στην Κ
Αυτό το τραγούδι μου δημιουργεί τα ίδια συναισθήματα που ένιωσα όταν πρωτοδιάβασα τη “Μαργαρίτα και το Λύκο” της Καραπάνου και τα ποιήματα της Πλαθ. Κρύβει μέσα του όλες εκείνες τις εφηβικές γυναικείες ανασφάλειες που πάλεψα πολύ να αποβάλλω, κι αυτό το «παιχνίδι με τις λέξεις» που επέλεξα να παίζω όλη μου τη ζωή και που κάποια στιγμή πίστεψα ότι μπορούσα να το κάνω και επάγγελμα. Στον ίδιο δίσκο υπάρχει και το «Εν κατακλείδι» που με συγκινεί εξίσου. Διαλέγω να το ακούω στην εκδοχή του παιδικού μου φίλου, του Νίκου, γιατί, όπως είπα και πιο πάνω, μου αρέσουν τα βρώμικα και όχι οι εκλεπτυσμένες και ραφιναρισμένες εκτελέσεις των δίσκων.
Velvet Underground – Pale Blue Eyes
Για αυτό το συγκρότημα θα μπορούσα να γράψω διδακτορική διατριβή. Τους έχω ακούσει, τους έχω μελετήσει, τους έχω συναντήσει στις πιο απίθανες καταστάσεις και συνεχίζω να παρακολουθώ τη ζωή των εναπομεινάντων, παρόλο που με έχουν απογοητεύσει πολύ (συνεχίζω να κρατώ ως διαδικτυακή φίλη την ντράμερ Moe Tucker παρόλο που οι αναρτήσεις της μυρίζουν ρατσισμό και φασισμό). Αυτό το τραγούδι μιλάει για τις ισορροπίες που λέγαμε. Μια με ρίχνεις, μια με φτιάχνεις… Είναι και το μόνο τραγούδι που μου αφιέρωσε από σκηνής ο πρώην σύζυγος μου στα σχεδόν 30 χρόνια του κοινού μας βίου. Ήταν το τελευταίο του «μήνυμα» πριν χωρίσουμε. Υπέροχη επιλογή.
The Who – Behind Blue Eyes
Είχα όλους τους δίσκους τους. Ήταν το συγκρότημα που μίλησε για «την γενιά μου», όχι μόνο με ήχους και στίχους, αλλά και με εικόνες. Tommy, Quadrophenia, απορώ γιατί δεν πήραν μια εξέχουσα θέση στην ιστορία δίπλα στις εκπληκτικές χιουμοριστικές ταινίες των Beatles και τα κενά από μηνύματα και συναισθήματα concept albums της εποχής, όπως το Dark Side of the Moon και το The Wall. Με το συγκεκριμένο τραγούδι ταυτιζόμουν. Ήμουν η κακή μαθήτρια, η κακή κόρη, η δεσποινίς Στριμμενοπούλου, και αυτό το τραγούδι είχε γίνει και παραμένει ο προσωπικός μου ύμνος.
(Το σχέδιο στην αρχή του κειμένου είναι της Henn Kim)