Το να γράφεις σήμερα στο διαδίκτυο είναι σαν να πετάς βοτσαλάκια στη θάλασσα. Χάνονται στο βυθό της παραλίας. Το μόνο που επιπλέει στον ηλεκτρονικό ωκεανό είναι ό,τι έχει τιμή πώλησης. Ο αλγόριθμος των μηχανών αναζήτησης αναγνωρίζει μόνο προϊόντα. Οι σκέψεις είναι βαριές και πάνε κατευθείαν στον πάτο.
Οι καιροί έχουν αλλάξει. Οι Ελληνίδες έγιναν ξανθές, τα αυτοκίνητα μάς μιλάνε, το κλίμα έπαψε να είναι εύκρατο, ζήσαμε έναν ολόκληρο χρόνο σαν τρομοκράτες κρυμμένοι πίσω από μάσκες. Σιγά—σιγά η γλώσσα μας μετατρέπεται σε ιερογλυφικά. Εκφράζουμε τα συναισθήματα μας με μικρά συμβολάκια, τις απόψεις μας με φωτογραφίες και σχέδια. Τα κείμενα τα κλείσαμε στο μπαούλο. Τα βιβλία που βγαίνουν είναι μετρημένα, συνήθως πιασιάρικα, προγραμματισμένα να βγάλουν απλά τη σεζόν. Μου λείπει ο λόγος που έχει κάτι να πει.
Από την άλλη, μου λείπει και η έκφραση. Έζησα τη χρυσή εποχή των περιοδικών, τότε που σου επιτρεπόταν να γράφεις ό,τι θες για ό,τι θες. Τότε που όσο πιο εκκεντρικό – με την καλή έννοια – θέμα πρότεινες, τόσο πιο πολλές σελίδες σου έδιναν για να γεμίσεις. Δεν νοσταλγώ εκείνη την εποχή. Μου άρεσε η αίσθηση της δημιουργίας, αλλά δεν μου άρεσαν οι άνθρωποι που συνεργάστηκα. Μόλις μία φίλη έχω κρατήσει από τότε και λίγους γνωστούς που χαίρομαι να συναντάω στο δρόμο. Οι περισσότεροι συνέχισαν την πορεία τους σε επαγγελματικούς ιστότοπους και πολλές φορές με έχουν προτρέψει να τους ακολουθήσω. Μπήκα καναδυό φορές στον πειρασμό, αλλά τελικά είδα ότι το παιχνίδι της αναγνωσιμότητας δεν με ενδιαφέρει. Δεν με ενδιαφέρει να μπουν τα λόγια μου σε «χρυσή κορνίζα». Μου αρέσουν έτσι απλά και χύμα, όπως βγαίνουν από το μυαλό μου.
Από κάπου έπρεπε να κάνω την αρχή. Αυτή η απομακρυσμένη περιοχή του διαδικτύου μου φάνηκε ιδανική για να στήσω την πολιτεία μου. Τα τελευταία χρόνια ψάχνω ιστορίες γυναικών. Είναι γυναίκες που άφησαν το στίγμα τους, αλλά δεν ασχολήθηκε κανείς να γράψει έστω μία γραμμή για αυτές. Είναι άλλες που παρόλες τους τις προσπάθειες οδηγήθηκαν σε ένα άδοξο τέλος. Ψάρεψα στιγμές από τη ζωή τους και είπα να τις δημοσιοποιήσω. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να βρω στοιχεία για τις περισσότερες και θα το εκτιμούσα αν μπορούσατε να προσθέσετε τις δικές σας πληροφορίες στα σχόλια.
Δίπλα σ’ αυτές τις ιστορίες είπα να βάλω πράγματα που έχω γράψει κατά καιρούς, σκέψεις και αναμνήσεις, πράγματα που διαβάζω ή βλέπω και με συγκινούν, όλα μαζί και ταυτοχρόνως, σαν ένα λεύκωμα παλιάς εποχής. Εξού και ο τίτλος Valia’s Scrapbook. Δεν ξέρω που θα με οδηγήσει αυτή η περιπέτεια, αλλά την ξεκινώ σαν να ήταν ένα ταξίδι με αεροπλάνο σε μια εξωτική χώρα.
Welcome aboard…