Ο γνωστός παραμυθάς κουβαλούσε πάντα μαζί του ένα ψαλίδι. Δεν το αποχωριζόταν ποτέ, παρόλο που πολλές φορές είχε αποδειχτεί επικίνδυνο. Γλίστραγε συχνά από την τσέπη του και τουλάχιστον μία φορά είχε κάτσει κατά λάθος επάνω του με αποτέλεσμα να τραυματιστεί.
Του άρεσε να μαζεύει ανθρώπους γύρω του και να τους διηγείται ιστορίες. Πριν αρχίσει την αφήγηση, έπαιρνε ένα κομμάτι χαρτί, το δίπλωνε, έβγαζε το ψαλίδι του και την ώρα που οι λέξεις έβγαιναν από το στόμα του, αυτός έκοβε κομμάτια από το χαρτί. Όταν είχε γύρω του παιδιά ήταν πιο χαλαρός και «έπαιζε» τους ρόλους των πρωταγωνιστών της ιστορίας του. Άλλαζε τη φωνή του, ανέβαζε και κατέβαζε τον τόνο, έκανε γκριμάτσες, δάκρυζε, γέλαγε. Όταν είχε απέναντι του ενήλικες, απαιτούσε σιωπή και σοβαρότητα. Όταν τέλειωνε τη διήγηση, ξεδίπλωνε το χαρτί και οι συνδαιτημόνες του θαύμαζαν ένα μικρό έργο τέχνης που ολοκλήρωνε την ιστορία. Συνήθως το άφηνε πίσω του σε αυτούς που τον φιλοξενούσαν. Τα παιδιά τα κρέμαγαν στους τοίχους των υπνοδωματίων τους, οι μεγάλοι στα παράθυρα η στο χριστουγεννιάτικο δέντρο.
1000 από αυτά έχουν επιζήσει μέχρι σήμερα. Χαρτιά διαφόρων χρωμάτων και μεγεθών, άλλα με δαντέλες και νεραΐδες, και άλλα με πιο γκροτέσκες απεικονίσεις, αποκυήματα μιας φαντασίας που πραγματικά κάλπαζε. Για χρόνια αντιμετωπίστηκαν από τους ιστορικούς που ερευνούσαν το έργο του ως λεπτομέρειες άνευ σημασίας και έμεναν κλεισμένα στα ντουλάπια. Σχεδόν δύο αιώνες μετά, αρχίζουν σιγά-σιγά να έρχονται στην επιφάνεια αποκαλύπτοντας μια μέχρι τώρα άγνωστη πλευρά της δημιουργικότητας και του ταλέντου του. Απολαύστε!
