Ήρθε ο λογαριασμός του ηλεκτρικού ρεύματος και ήταν και πάλι φουσκωμένος. Για την ακρίβεια, παραφουσκωμένος. Γύρω στο 20% παραπάνω από τον προηγούμενο μήνα. Το είχα ήδη πάρει απόφαση ότι θα πληρώνω πια κάθε μήνα όσα έδινα πριν από 1,5 – 2 χρόνια για το δίμηνο, αλλά αυτόν το μήνα έλλειπα διακοπές και λογικά η κατανάλωση θα έπρεπε να ήταν μικρότερη από τους προηγούμενους μήνες. Τον τσέκαρα λοιπόν. Δεν είχαν κάνει καταμέτρηση και έβαλαν στην τύχη νούμερα που δεν ανταποκρίνονταν ούτε στην κατανάλωση του προηγούμενου μήνα, ούτε στου αντίστοιχου περσινού.
Είπα λοιπόν να δω αν θα μπορούσα να μειώσω το κόστος, αλλάζοντας πάροχο. Διαπίστωση, υπάρχουν γύρω στις 30 εταιρίες και κάθε μία έχει τουλάχιστον 5 διαφορετικά πακέτα. Συμπέρασμα, χάος. Και αν επρόκειτο για οποιοδήποτε άλλο «αγαθό», να το δεχτώ, αλλά νερό, φως, τηλέφωνο είναι είδη πρώτης ανάγκης, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται σαν εμπορεύματα μιας μπουτίκ. Και, αν περίμενα κάτι από το κράτος, ήταν να φροντίζει να έχει πρόσβαση σε αυτά ο κάθε πολίτης. Άντι γι’ αυτό, η σημερινή κυβέρνηση έχει διαλέξει να παίζει τον ρόλο του παππού που δίνει χαρτζιλίκι στα «αγαπημένα» του εγγόνια κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Λογής επιδόματα, που είτε είναι «φωτογραφικά», είτε έχουν όρους σαν αριθμούς του τζόκερ.
Πίσω, στο ηλεκτρικό ρεύμα. Η τιμή του ανεβαίνει κατακόρυφα. Και όμως, προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό είναι το μέλλον. Άπειρες ηλεκτρικές οικιακές συσκευές, ηλεκτρικά αυτοκίνητα και ηλεκτρικά συστήματα ρύθμισης της θερμοκρασίας στο εσωτερικό των σπιτιών μας. Μόνο που η κεντρική ηλεκτροδότηση έχει ένα «μικρό» μειονέκτημα. Ένα καλώδιο να κοπεί, ένα κουμπί να πατηθεί, και γυρνάμε αυτόματα στην εποχή των σπηλαίων. Να μας εξωθούσαν στο να «φτιάξουμε» ο καθένας, είτε ως άτομα, είτε ως ομάδες, τη γεννήτρια του, να το καταλάβω. Αλλά να φυτεύουμε ανεμογεννήτριες στα άπαρτα βουνά για να τροφοδοτούμε ένα σύστημα με χίλια προβλήματα, μου φαίνεται λάθος. Οι μόνοι που βγαίνουν κερδισμένοι είναι αυτοί που στήνουν και εκμεταλλεύονται αυτά τα μηχανήματα. Στην Ελλάδα και πολύ αέρα έχουμε, και πολύ ήλιο, και θάλασσα με δύναμη. Το θέμα είναι πως θα ξεφορτωθούμε τους «μεσάζοντες» ανάμεσα στις φυσικές πηγές και σε εμάς.
Και για να μην σας αφήσω με πικρή γεύση, πάρτε μια γεύση από την εποχή που ο ηλεκτρισμός ήταν όντως σημάδι προόδου.
Για την ιστορία, το ρεύμα ήρθε στην Ελλάδα το 1889. Μέχρι το 1950 είχαν ιδρυθεί 385 ηλεκτρικές εταιρείες παραγωγής και διανομής του. Τότε αποφάσισαν οι κυβερνώντες ότι η ηλεκτρική ενέργεια είναι υπηρεσία κοινωνικής ωφέλειας και την εθνικοποιήσαν. Για τον λόγο αυτό ιδρύθηκε η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού. Η χώρα ηλεκτροδοτήθηκε με πολύ αργούς ρυθμούς. Τέλη της δεκαετίας του 1970, που επισκέφτηκα την Αμοργό και την Ανάφη, δεν είχαν ακόμα ρεύμα. Θυμάμαι τις λάμπες πετρελαίου που άναβαν στο μπακάλικο/καφενείο/εστιατόριο στην παραλία της Αιγιάλης μόλις έδυε ο ήλιος, και τον εκκωφαντικό θόρυβο από τη γεννήτρια της “Τρελλής Γαρίδας”, του μπαρ που είχε ανοίξει ο φίλος Επιτροπάκης στο λιμάνι της Ανάφης.