Ο Liu Ye είναι κινέζος, σχεδόν συνομήλικος. Γεννήθηκε το 1964 στο Πεκίνο και μεγάλωσε μέσα στην «Πολιτιστική Επανάσταση» του Μάο. Ο πατέρας του ήταν συγγραφέας παιδικών βιβλίων που αναγκάστηκε από το καθεστώς να δουλεύει ως εργάτης γης στην επαρχία. Πολλά βιβλία είχαν απαγορευτεί εκείνη την εποχή, ακόμα και τα παραμύθια του Άντερσεν, ακόμα και αριστουργήματα της ανατολικοευρωπαϊκής λογοτεχνίας, όπως το Πόλεμος και Ειρήνη και η Άννα Καρένινα. Ο πατέρας του όμως κρατούσε καλά κρυμμένα κάτω από το κρεβάτι του κάποια από αυτά, και αυτά είναι που ενέπνευσαν τον Liu να αρχίσει να ζωγραφίζει.
Στα 10 του άρχισε τα μαθήματα ζωγραφικής, αλλά στα 13 του διαγνώστηκε με αμβλυωπία και ο γιατρός πρότεινε να σταματήσει τα μαθήματα, αφού δεν θα είχε σωστή αντίληψη του χώρου λόγω της πάθησης. Ο ίδιος συνέχισε, σπούδασε σε δύο σχολές Καλών Τεχνών του Πεκίνου, όπου επιτέλους πήρε μία γεύση και της δυτικής τέχνης, και μετά έφυγε για την Ευρώπη, στην αρχή στο Βερολίνο, μετά στο Άμστερνταμ και αργότερα στο Λονδίνο.
Αυτό που μου αρέσει στον Liu Ye είναι η καθαρότητα και η αθωότητα που αποπνέουν τα έργα του. Χρησιμοποιεί τα βασικά χρώματα, γιατί αυτά έβλεπε παντού γύρω του όταν ήταν παιδί. «Μεγάλωσα σε έναν κόκκινο κόσμο. Ο κόκκινος ήλιος, οι κόκκινες σημαίες, τα κόκκινα μαντήλια στο λαιμό που συχνά είχαν για διακόσμηση πράσινες πευκοβελόνες και κίτρινα ηλιοτρόπια». Γενικά, η παιδική του ηλικία φαίνεται να είναι η κύρια πηγή έμπνευσης του. Τα σύμβολα και τα στερεότυπα της χώρας του πρωταγωνιστούν στους πίνακες του.
Αυτό που επίσης μου αρέσει είναι ότι δεν «κρύβει» τις επιρροές και τις αγάπες του. Τις ομολογεί και τις ονοματίζει με τον πιο εμφανή και απροκάλυπτο τρόπο. Jan van Eyck, Piet Mondrian, Paul Klee, René Magritte, Johannes Vermeer, Balthus… Δεν ντρέπεται να «αντιγράφει». Πιστεύει ότι: «η τέχνη και η φύση είναι παράλληλα πράγματα και γι’ αυτό το να αντλείς έμπνευση από την τέχνη είναι ίδιο με το να αντλείς έμπνευση από τη φύση. Μία εικόνα στην τέχνη είναι σαν ένα δέντρο στη φύση, μπορείς να το περιγράψεις με τη δική σου γλώσσα».
Κι αυτό που μου αρέσει περισσότερο από όλα είναι ότι πιστεύει στην ομορφιά. “Η αναζήτηση της ομορφιάς είναι η τελευταία ευκαιρία για τους ανθρώπους», υποστηρίζει. «Είναι σαν να σουτάρεις προς το τέρμα, δημιουργεί ένα συναίσθημα που ξεχειλίζει χαρά».