Επί πάνω από δύο δεκαετίες αυτό το μαγαζί στη Μεσογείων ξεπούλαγε γιατί … έκλεινε. Κάθε φορά που πέρναγα από μπροστά του χάζευα τα εκατοντάδες αναμμένα φωτιστικά που η ποσότητα τους ποτέ δεν μειωνόταν και αναρωτιόμουν πότε επιτέλους θα κλείσει. Και να που ήρθε η ώρα. Τώρα πια δεν υπάρχει ούτε ένας πολυέλαιος, ούτε καν ένα…
Όταν η ψυχολογία μου βυθίζεται στα τάρταρα, βρίσκω λύτρωση στη μουσική. Ακούω κάποιες «μπαλάντες» και ξαναστέκομαι στα πόδια μου. Κάποια στιγμή ζήτησα την βοήθεια ψυχίατρου, μου έδωσε ψυχοφάρμακα, τα πήρα, αλλά δεν μπορούσα να κλάψω και έτσι τα έκοψα. Η μελαγχολία έχει μία γλύκα που δεν ήμουν διατεθειμένη να χάσω. Δεν με ενδιαφέρει να γίνω…
Αυτό το αφιέρωμα δεν χρειάζεται εισαγωγή. Οι ιστορίες μιλάνε από μόνες τους. ALICE NEEL (αμερικάνα,1900-1984) Είναι 1936 και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν έχει ξεσπάσει ακόμα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Αμερικής οργανώνει διαδήλωση κατά της ανόδου του φασισμού στην Ευρώπη. Η Neel συμμετέχει στη διαδήλωση και ύστερα την αποθανατίζει με τα πινέλα της. Η υφήλιος έχει…
Έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου – να βρω αρκετούς και ενδιαφέροντες χριστουγεννιάτικους πίνακες ζωγραφισμένους από γυναίκες – και το κέρδισα. Βρήκα πάρα πολλούς και πραγματικά δυσκολεύτηκα να διαλέξω ποιούς να συμπεριλάβω σ’ αυτήν την ανάρτηση. Σε κάποια συζήτηση που είχα πριν αρκετά χρόνια με τον τεχνοκριτικό Σπύρο Μοσχονά, τον ρώτησα γιατί δεν υπάρχουν…
Η Τζένη Δρόσου έφυγε για το μεγάλο ταξίδι στις 29 Απριλίου του 2021, στα 92 της χρόνια. Σε όλες τις νεκρολογίες αναφέρεται ως η εικονογράφος των βιβλίων του ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Μόνο που δεν ήταν μόνο αυτό. Η Τζένη Δρόσου έζησε μια συναρπαστική ζωή και άφησε πίσω της ένα πολύ πλούσιο έργο. Μπορεί οι ζωγραφιές…
Το Lussaki, κατά κόσμο Λουκία Τζωρτζοπούλου, είναι σαν τους καρχαρίες νάνους. Αν μείνει ακίνητη, θα πεθάνει. Δημιουργεί ακατάπαυστα. Άρχισε να κολυμπά στα νερά της τέχνης την εποχή που σπούδαζε αγγλική φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ηθοποιός σε ταινίες φίλων, σκηνοθέτρια ταινιών κινουμένων σχεδίων, σχεδιάστρια αφισών, δημιουργός σουρεαλιστικών κολλάζ και χιουμοριστικών GIFs και από το 2012 επαγγελματίας…
Ο Παναγιώτης Βλάμης είναι κομίστας. Αυτό σπούδασε και αυτό θα ήθελε να κάνει στη ζωή του. Μόνο που η αντίστοιχη αγορά έχει μικρύνει απελπιστικά τα τελευταία χρόνια – και εδώ και στον υπόλοιπο κόσμο – και ο Παναγιώτης δεν έχει βρει ακόμα την κατάλληλη τρύπα για να χωθεί. Προς το παρόν την βγάζει πουλώντας σκέτες…
Στη Μύκονο πρωτοπήγα στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό θέρετρο αραβικών προδιαγραφών για νεόπλουτους, αλλά ούτε και με αυτές τις ζωγραφιές του Βάσου Γερμενή. Το «σκηνικό» δεν είχε αλλάξει, τα σπίτια, τα σοκάκια και οι παραλίες ήταν ακριβώς όπως αποτυπώνονται στους πίνακες, οι κότες όμως και οι χωριάτες…
Αυτες οι δύο φωτογραφίες υπάρχουν στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη. Είναι μέρος του αρχείου του Στέφανου Ν. Δραγούμη και στο το πίσω μέρος τους έχουν χειρόγραφες σημείωσεις: Τω αξιωτίμω κ.κ. Στεφάνω Δραγούμη Η παρούσα φωτ/φία είνε της κ. Θεοδώρας Στεφάνου εξ Ωρεχόβου απέχων δύο ώρας εκ Μοναστηρίου, είτον Αγγελιοφόρος όλων σχεδόν των συμμοριών εφάνει άξιος επαίνου είτον…
Συνήθως οι καλές ιδέες ξεκινούν από ανθρώπους της τέχνης. Αυτή η ιδέα γεννήθηκε σε ένα παρισινό μπουρδέλο. Οι πόρνες σήκωσαν τις κορνίζες μπροστά στα ημίγυμνα κορμιά τους για να δείξουν στους πελάτες τους ότι η εμπειρία που θα ζούσαν θα ήταν ένα … έργο τέχνης. Μετά ακολούθησε το πόπολο…