Στην εποχή μου δίναμε εισαγωγικές εξετάσεις στα Πανεπιστήμια τον Αύγουστο. Κι έτσι, την ώρα που οι άλλοι γύρναγαν από τις διακοπές τους, τον Σεπτέμβριο, εμείς ξεκινάγαμε τις δικές μας. Το 1976, που μόλις είχα τελειώσει το σχολείο και είχα ζήσει την ταλαιπωρία των εξετάσεων, οι γονείς μου μου επέτρεψαν να πάω για πρώτη φορά διακοπές…
Category: ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑΤΑ
Ηλεκτροσόκ
Ήρθε ο λογαριασμός του ηλεκτρικού ρεύματος και ήταν και πάλι φουσκωμένος. Για την ακρίβεια, παραφουσκωμένος. Γύρω στο 20% παραπάνω από τον προηγούμενο μήνα. Το είχα ήδη πάρει απόφαση ότι θα πληρώνω πια κάθε μήνα όσα έδινα πριν από 1,5 – 2 χρόνια για το δίμηνο, αλλά αυτόν το μήνα έλλειπα διακοπές και λογικά η κατανάλωση…
Όσο γεμίζουν οι οθόνες, αδειάζουν τα σπίτια
Σε κάθε βόλτα μου στους δρόμους της πόλης βλέπω δεκάδες όμορφα αντικείμενα πεταμένα στα σκουπίδια. Παλιά συνέβαινε μόνο τον Σεπτέμβριο που οι άνθρωποι μετακόμιζαν, ή μία στο τόσο, όταν κάποιος αποδημούσε και οι κληρονόμοι ξεφορτώνονταν το παρελθόν του που δεν σήμαινε τίποτα για αυτούς. Τώρα είναι καθημερινό φαινόμενο. Έπιπλα μιας άλλης εποχής, διακοσμητικά, φωτογραφίες, ρούχα,…
Αποδομώντας τον χρόνο
Ήταν Δεκέμβριος του 1992 και είχα μόλις παραδώσει τη μετάφραση του βιβλίου Η φυσική του Σταρ Τρεκ στις εκδόσεις Λιβάνη. Με είχε παιδέψει αρκετά, γιατί παρότι βασιζόταν σε μία τηλεοπτική σειρά λαϊκής κατανάλωσης, περιείχε ορολογία που με ανάγκασε να διαβάσω αρκετά βιβλία και επιστημονικά συγγράμματα επί του θέματος. Είχα βρει άκρως συναρπαστικά όσα είχα διαβάσει…
Τα προσωπικά μου blues
Όταν η ψυχολογία μου βυθίζεται στα τάρταρα, βρίσκω λύτρωση στη μουσική. Ακούω κάποιες «μπαλάντες» και ξαναστέκομαι στα πόδια μου. Κάποια στιγμή ζήτησα την βοήθεια ψυχίατρου, μου έδωσε ψυχοφάρμακα, τα πήρα, αλλά δεν μπορούσα να κλάψω και έτσι τα έκοψα. Η μελαγχολία έχει μία γλύκα που δεν ήμουν διατεθειμένη να χάσω. Δεν με ενδιαφέρει να γίνω…
Χτυποκάρδια στο θρανίο
1966. Πρώτες τάξεις του δημοτικού. Όλα τα παιδάκια είμαστε μαζεμένα στο προαύλιο του σχολείου για την πρωινή προσευχή. Στις σκάλες, δίπλα στο διευθυντή, στέκεται μία κυρία που δεν την έχουμε ξαναδεί. Στα χέρια της κρατάει ένα κουτί που περιέχει μία κούκλα. Ο διευθυντής της δίνει το λόγο. «Την αναγνωρίζετε;», μας λέει, «Είναι η Αλίκη Βουγιουκλάκη….
Όλοι μαζί τα φάγαμε και όλοι μαζί μπορούμε
Όχι, κύριε Πάγκαλε, δεν τα φάγαμε μαζί. Δεν συμμετείχα στο μεγάλο φαγοπότι που οργανώσατε πρώτοι εσείς και η υπόλοιπη παρέα των λιγούρηδων «αριστερών». Δεν πήρα ποτέ χρήματα από το Δημόσιο με καμία μορφή. Δεν πήρα καν την επιστροφή ΦΠΑ που δικαιούμουν (για το ΦΠΑ που είχα πληρώσει, αλλά ποτέ δεν εισέπραξα) και δεν μου δόθηκε…
Το ατελείωτο Καλοκαίρι της Αγάπης
Την Μίλλυ δεν την πρόλαβα. Όταν έβγαλε τον πρώτο της δίσκο το 1973, εγώ ήμουν 14 ετών και είχα προχωρήσει σε ροκ μονοπάτια. Όμως βλέποντας τις παλιές φωτογραφίες στον λογαριασμό της στο facebook, θυμήθηκα μία ολόκληρη εποχή. Ακριβώς έτσι ντυνόμουν και εγώ στην εφηβεία μου. Είχα τις ίδιες μαύρες μπότες που έφταναν πάνω από το…
Τα Χριστούγεννα της Τεχνητής Νοημοσύνης
Τις τελευταίες μέρες έχουν κατακλύσει το facebook δηλώσεις, κυρίως καλλιτεχνών, κατά της χρήσης της τεχνητής νοημοσύνης στη δημιουργία έργων τέχνης. Λένε ότι η ΑΙ είναι “κλέφτης”, ψαρεύει από μία θάλασσα σχεδίων και φωτογραφιών γνωστών και άγνωστων δημιουργών, χωρίς να έχει ζητήσει την άδεια τους, και συνθέτει με αυτές εικόνες άψυχες μέσα στην εικαστική τελειότητα τους….
Η ομορφιά του σπασμένου
Στην Ελλάδα, όταν κάτι σπάει, ή το πετάμε ή προσπαθούμε να το επαναφέρουμε στην αρχική του μορφή φροντίζοντας να κρύψουμε επιμελώς τα σημάδια της κόλλας. Στην Ιαπωνία έχουν μία άλλη λογική. Βάζουν στην κόλλα χρυσό, ασήμι, χαλκό και προσπαθούν να φτιάξουν ένα καινούριο αισθητικά αντικείμενο. Αυτό που εμείς το βλέπουμε ως καταστροφή που θα επιφέρει…









