Σε κάθε βόλτα μου στους δρόμους της πόλης βλέπω δεκάδες όμορφα αντικείμενα πεταμένα στα σκουπίδια. Παλιά συνέβαινε μόνο τον Σεπτέμβριο που οι άνθρωποι μετακόμιζαν, ή μία στο τόσο, όταν κάποιος αποδημούσε και οι κληρονόμοι ξεφορτώνονταν το παρελθόν του που δεν σήμαινε τίποτα για αυτούς. Τώρα είναι καθημερινό φαινόμενο. Έπιπλα μιας άλλης εποχής, διακοσμητικά, φωτογραφίες, ρούχα,…
Όταν η ψυχολογία μου βυθίζεται στα τάρταρα, βρίσκω λύτρωση στη μουσική. Ακούω κάποιες «μπαλάντες» και ξαναστέκομαι στα πόδια μου. Κάποια στιγμή ζήτησα την βοήθεια ψυχίατρου, μου έδωσε ψυχοφάρμακα, τα πήρα, αλλά δεν μπορούσα να κλάψω και έτσι τα έκοψα. Η μελαγχολία έχει μία γλύκα που δεν ήμουν διατεθειμένη να χάσω. Δεν με ενδιαφέρει να γίνω…
1966. Πρώτες τάξεις του δημοτικού. Όλα τα παιδάκια είμαστε μαζεμένα στο προαύλιο του σχολείου για την πρωινή προσευχή. Στις σκάλες, δίπλα στο διευθυντή, στέκεται μία κυρία που δεν την έχουμε ξαναδεί. Στα χέρια της κρατάει ένα κουτί που περιέχει μία κούκλα. Ο διευθυντής της δίνει το λόγο. «Την αναγνωρίζετε; Είναι η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Το καλύτερο…
Όχι, κύριε Πάγκαλε, δεν τα φάγαμε μαζί. Δεν συμμετείχα στο μεγάλο φαγοπότι που οργανώσατε πρώτοι εσείς και η υπόλοιπη παρέα των λιγούρηδων «αριστερών». Δεν πήρα ποτέ χρήματα από το Δημόσιο με καμία μορφή. Δεν πήρα καν την επιστροφή ΦΠΑ που δικαιούμουν (για το ΦΠΑ που είχα πληρώσει, αλλά ποτέ δεν εισέπραξα) και δεν μου δόθηκε…
Την Μίλλυ δεν την πρόλαβα. Όταν έβγαλε τον πρώτο της δίσκο το 1973, εγώ ήμουν 14 ετών και είχα προχωρήσει σε ροκ μονοπάτια. Όμως βλέποντας τις παλιές φωτογραφίες στον λογαριασμό της στο facebook, θυμήθηκα μία ολόκληρη εποχή. Ακριβώς έτσι ντυνόμουν και εγώ στην εφηβεία μου. Είχα τις ίδιες μαύρες μπότες που έφταναν πάνω από το…
Τις τελευταίες μέρες έχουν κατακλύσει το facebook δηλώσεις, κυρίως καλλιτεχνών, κατά της χρήσης της τεχνητής νοημοσύνης στη δημιουργία έργων τέχνης. Λένε ότι η ΑΙ είναι “κλέφτης”, ψαρεύει από μία θάλασσα σχεδίων και φωτογραφιών γνωστών και άγνωστων δημιουργών, χωρίς να έχει ζητήσει την άδεια τους, και συνθέτει με αυτές εικόνες άψυχες μέσα στην εικαστική τελειότητα τους….
Στην Ελλάδα, όταν κάτι σπάει, ή το πετάμε ή προσπαθούμε να το επαναφέρουμε στην αρχική του μορφή φροντίζοντας να κρύψουμε επιμελώς τα σημάδια της κόλλας. Στην Ιαπωνία έχουν μία άλλη λογική. Βάζουν στην κόλλα χρυσό, ασήμι, χαλκό και προσπαθούν να φτιάξουν ένα καινούριο αισθητικά αντικείμενο. Αυτό που εμείς το βλέπουμε ως καταστροφή που θα επιφέρει…
Αυτά τα σχέδια εκτέθηκαν την άνοιξη του 2013 στην γκαλερί Xippas και παρουσιάστηκαν ως τα “άγνωστα” μέχρι τότε ερωτικά σχέδια του Μίνου Αργυράκη. Μόνο που δεν ήταν καθόλο άγνωστα. Τα είχε φτιάξει το 1969 στην Carboneras της Ισπανίας, όπου είχε περάσει λίγους μήνες φιλοξενούμενος του γλύπτη Τάκη και ήταν μέρος της σειράς EROS-SPACE-REVO. Είχαν ξαναεκτεθεί…
Υπήρξαμε για λίγο βασιλιάδες του κόσμου. Νέοι, ωραίοι, έξυπνοι και ταλαντούχοι. Αφήναμε πίσω μας μία δικτατορία που μας απαγόρευε να έχουμε μακριά μαλλιά, να φοράμε μίνι φούστες, να ακούμε, να βλέπουμε και να διαβάζουμε ό,τι μας άρεσε, και ξεκινούσαμε ένα ταξίδι μαγικότερο κι από αυτό του Νιλς Χόλγκερσεν. Ήμασταν μία παρέα που χώραγε τους πάντες….