Ο Παναγιώτης Βλάμης είναι κομίστας. Αυτό σπούδασε και αυτό θα ήθελε να κάνει στη ζωή του. Μόνο που η αντίστοιχη αγορά έχει μικρύνει απελπιστικά τα τελευταία χρόνια – και εδώ και στον υπόλοιπο κόσμο – και ο Παναγιώτης δεν έχει βρει ακόμα την κατάλληλη τρύπα για να χωθεί. Προς το παρόν την βγάζει πουλώντας σκέτες…
1966. Πρώτες τάξεις του δημοτικού. Όλα τα παιδάκια είμαστε μαζεμένα στο προαύλιο του σχολείου για την πρωινή προσευχή. Στις σκάλες, δίπλα στο διευθυντή, στέκεται μία κυρία που δεν την έχουμε ξαναδεί. Στα χέρια της κρατάει ένα κουτί που περιέχει μία κούκλα. Ο διευθυντής της δίνει το λόγο. «Την αναγνωρίζετε; Είναι η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Το καλύτερο…
Στη Μύκονο πρωτοπήγα στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό θέρετρο αραβικών προδιαγραφών για νεόπλουτους, αλλά ούτε και με αυτές τις ζωγραφιές του Βάσου Γερμενή. Το «σκηνικό» δεν είχε αλλάξει, τα σπίτια, τα σοκάκια και οι παραλίες ήταν ακριβώς όπως αποτυπώνονται στους πίνακες, οι κότες όμως και οι χωριάτες…
Το μέρος είναι εκπληκτικό και ονομάζεται Γούπα. Ένα μικρό ψαροχώρι στο νοτιοανατολικό τμήμα της Κιμώλου χτισμένο πάνω και μέσα σε βράχια, με ένα από αυτά να θυμίζει ελέφαντα. Το αξιοθέατο της περιοχής, πολλές σπηλιές πελεκημένες στους μαλακούς βράχους και σφραγισμένες με χρωματιστές ξύλινες πόρτες, όπου οι ντόπιοι φυλάσσουν τις βάρκες τους τον χειμώνα. Τις σπηλιές…
Αυτες οι δύο φωτογραφίες υπάρχουν στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη. Είναι μέρος του αρχείου του Στέφανου Ν. Δραγούμη και στο το πίσω μέρος τους έχουν χειρόγραφες σημείωσεις: Τω αξιωτίμω κ.κ. Στεφάνω Δραγούμη Η παρούσα φωτ/φία είνε της κ. Θεοδώρας Στεφάνου εξ Ωρεχόβου απέχων δύο ώρας εκ Μοναστηρίου, είτον Αγγελιοφόρος όλων σχεδόν των συμμοριών εφάνει άξιος επαίνου είτον…
Ο πόλεμος ήταν για πολλά χρόνια καθημερινότητα στην χώρα μας. Μέσα στον 20ο αιώνα η Ελλάδα έζησε τους Βαλκανικούς, δύο Παγκόσμιους και έναν εμφύλιο. Η απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο το 1974 έκλεισε δραματικά αυτόν τον κύκλο. Σαν σήμερα, στις 28 Ιουνίου του 1917, η Ελλάδα μπήκε επίσημα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτές οι αφίσες…
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της Lifo, λίγες μέρες μετά τον θάνατο του Gil Scott-Heron στις 27 Μαΐου του 2011. Πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή. Την ώρα που οι αγανακτισμένοι της Ευρώπης άφηναν πίσω τους τους αναπαυτικούς καναπέδες και ξεχύνονταν στις πλατείες, στην άλλη άκρη της γης, σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου του…
Πέρισυ η κυβέρνηση απέσυρε τη διάταξη που προέβλεπε τη δυνατότητα σφαγής ζώων χωρίς αναισθησία για θρησκευτικούς λόγους. Από εδώ και πέρα τα αρνάκια του Πάσχα δεν θα αισθάνονται τη “θανάτωσή” τους. Θα καταλήγουν στο τραπέζι μας χωρίς να έχουν καταλάβει το πως. Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί πρόοδο για την κοινωνία μας. Μου φαίνεται σαν…
Συνήθως οι καλές ιδέες ξεκινούν από ανθρώπους της τέχνης. Αυτή η ιδέα γεννήθηκε σε ένα παρισινό μπουρδέλο. Οι πόρνες σήκωσαν τις κορνίζες μπροστά στα ημίγυμνα κορμιά τους για να δείξουν στους πελάτες τους ότι η εμπειρία που θα ζούσαν θα ήταν ένα … έργο τέχνης. Μετά ακολούθησε το πόπολο…
Όχι, κύριε Πάγκαλε, δεν τα φάγαμε μαζί. Δεν συμμετείχα στο μεγάλο φαγοπότι που οργανώσατε πρώτοι εσείς και η υπόλοιπη παρέα των λιγούρηδων «αριστερών». Δεν πήρα ποτέ χρήματα από το Δημόσιο με καμία μορφή. Δεν πήρα καν την επιστροφή ΦΠΑ που δικαιούμουν (για το ΦΠΑ που είχα πληρώσει, αλλά ποτέ δεν εισέπραξα) και δεν μου δόθηκε…