Μια ακόμα άσκοπη εξερεύνηση στα άδυτα του διαδικτύου μου αποκάλυψε αυτήν την εικόνα. Είναι μια υπέροχη διαφημιστική αφίσα για μπότες της δεκαετίας του 1960 με ελληνική υπογραφή. Το δεύτερο στοιχείο που βρήκα τροφοδότησε ακόμα περισσότερο την περιέργεια μου. Αυτή η αφίσα και άλλες δύο του ίδιου δημιουργού φιλοξενούνται στο Μουσείο Victoria and Albert του Λονδίνου….
Η Μελίνα Μερκούρη δεν ήταν ποτέ του γούστου μου. Ίσως γιατί είχε ταυτιστεί στο μυαλό μου με τους «αρχοντοχωριάτες» του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που παίρνοντας την «αλλαγή» παραμάσχαλα έδωσαν τη χαριστική βολή στη μικρή Ελλάδα που αγαπούσα. Μπορεί το όνομα της να μην συνδέθηκε με σκάνδαλα, να μην έχτισε κακόγουστη μαιζονέτα 500+ τετραγωνικών ή να μην παντρεύτηκε…
1966. Πρώτες τάξεις του δημοτικού. Όλα τα παιδάκια είμαστε μαζεμένα στο προαύλιο του σχολείου για την πρωινή προσευχή. Στις σκάλες, δίπλα στο διευθυντή, στέκεται μία κυρία που δεν την έχουμε ξαναδεί. Στα χέρια της κρατάει ένα κουτί που περιέχει μία κούκλα. Ο διευθυντής της δίνει το λόγο. «Την αναγνωρίζετε;», μας λέει, «Είναι η Αλίκη Βουγιουκλάκη….
Πάντα είχα την απορία αν αυτές οι εικονογραφήσεις που έβλεπα στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 στο Πάνθεον, το Ρομάντσο και τα άλλα λαϊκά περιοδικά της εποχής ήταν φτιαγμένες από Έλληνες ή ήταν παρμένες από αντίστοιχα περιοδικά του εξωτερικού. Η απορία μου λύθηκε, όταν ανακάλυψα το καταπληκτικό αρχείο του Δημήτρη Παπαγεωργόπουλου. Μέσα σε αυτό…
Το έκλεψα από τη σελίδα Παλία Μύκονος του facebook. Το ανέβασε η Ιωάννα Σαμιωτάκη, παλιά Μυκονιάτισα, και από ό,τι συμπέρανα αναφέρεται στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Όταν εγώ μικρή έλεγα τα κάλαντα, τα λέγαμε απόγευμα. Κάθε παιδί κρατούσε ένα αναμμένο φαναράκι που άναβε με φυτίλι και λάδι. Το ανάβαμε με φως από κερί της…