Στη Μύκονο πρωτοπήγα στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό θέρετρο αραβικών προδιαγραφών για νεόπλουτους, αλλά ούτε και με αυτές τις ζωγραφιές του Βάσου Γερμενή. Το «σκηνικό» δεν είχε αλλάξει, τα σπίτια, τα σοκάκια και οι παραλίες ήταν ακριβώς όπως αποτυπώνονται στους πίνακες, οι κότες όμως και οι χωριάτες…
Το μέρος είναι εκπληκτικό και ονομάζεται Γούπα. Ένα μικρό ψαροχώρι στο νοτιοανατολικό τμήμα της Κιμώλου χτισμένο πάνω και μέσα σε βράχια, με ένα από αυτά να θυμίζει ελέφαντα. Το αξιοθέατο της περιοχής, πολλές σπηλιές πελεκημένες στους μαλακούς βράχους και σφραγισμένες με χρωματιστές ξύλινες πόρτες, όπου οι ντόπιοι φυλάσσουν τις βάρκες τους τον χειμώνα. Τις σπηλιές…
Το έκλεψα από τη σελίδα Παλία Μύκονος του facebook. Το ανέβασε η Ιωάννα Σαμιωτάκη, παλιά Μυκονιάτισα, και από ό,τι συμπέρανα αναφέρεται στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Όταν εγώ μικρή έλεγα τα κάλαντα, τα λέγαμε απόγευμα. Κάθε παιδί κρατούσε ένα αναμμένο φαναράκι που άναβε με φυτίλι και λάδι. Το ανάβαμε με φως από κερί της…