Μια ακόμα άσκοπη εξερεύνηση στα άδυτα του διαδικτύου μου αποκάλυψε αυτήν την εικόνα. Είναι μια υπέροχη διαφημιστική αφίσα για μπότες της δεκαετίας του 1960 με ελληνική υπογραφή. Το δεύτερο στοιχείο που βρήκα τροφοδότησε ακόμα περισσότερο την περιέργεια μου. Αυτή η αφίσα και άλλες δύο του ίδιου δημιουργού φιλοξενούνται στο Μουσείο Victoria and Albert του Λονδίνου.
Παύλος Χριστοδούλου. Έψαξα για το βιογραφικό του, δεν βρήκα τίποτα, μόνο το έτος γέννησης, 1937. Έψαξα για άλλα έργα του και τα βρήκα στο μόνο μέρος που δεν περίμενα. Στο X, κάποιος Keiron Pim είχε ανεβάσει μία χριστουγεννιάτικη κάρτα και κάποια σχέδια που είχε χαρίσει ο Χριστοδούλου στην μητέρα του.
Σε κάποιο από τα σχέδια, υπήρχαν στο πίσω μέρος τυπωμένα και τα στοιχεία του. Paul Christodoulou, fashion artist, 5 Perrymead Street, London SW6. Ο Χριστοδούλου ήταν λοιπόν σχεδιαστής και ειδικευόταν στις εικονογραφήσεις για περιοδικά και διαφημίσεις μόδας.
Μόνο που ανάμεσα στα σχέδια υπήρχε και αυτό της Audrey Hepburn από την ταινία Ωραία μου Κυρία.
Και ναι, είναι το σχέδιο που χρησιμοποιήθηκε στο εξώφυλλο του σάουντρακ της εγγλέζικης παράστασης του μιούζικαλ το 1965. Προφανώς, ο Χριστοδούλου δεν ήταν τυχαίος.
Το 1962, η T. Elliott & Sons, μια λονδρέζικη οικογενειακή επιχείρηση που πουλούσε υποδήματα πολυτελείας από τον 17ο αιώνα στην αριστοκρατία της Ευρώπης, αποφάσισε να αλλάξει target group. Όλα έδειχναν ότι η εποχή του savoir vivre είχε τελειώσει και για να συνεχίσουν να επιβιώνουν στην αγορά θα έπρεπε να υιοθετήσουν το στυλ και τη γλώσσα των νέων. Άρχισαν να παράγουν πιο μοντέρνα σχέδια και αποφάσισαν να ανοίξουν ένα αντίστοιχο κατάστημα σε στυλ μπουτίκ στην Bond Street.
Ανέθεσαν στην διαφημιστική εταιρεία Foley Brickley & Partners να δημιουργήσει μία καινούρια καμπάνια. Την καλλιτεχνική διεύθυνση ανέλαβε ο Bob Wright, ο οποίος ανέθεσε τον σχεδιασμό του οπτικού υλικού στον Paul Christodoulou και την Iris Wells. Η πρώτη αφίσα που βγήκε από τα χέρια τους ήταν για τα εγκαίνια του νέου μαγαζιού το 1963 και φέρει την υπογραφή του Χριστοδούλου.
Η εικονογράφηση λειτουργεί σαν ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο παρελθόν της εταιρείας και σ’ αυτό που θα ερχόταν. Μέχρι τότε η T. Elliott & Sons διαφήμιζε τα παπούτσια της στα πόδια κομψών γυναικών σε στυλ Audrey Hepburn σε ειδυλλιακά μεσογειακά τοπία. Στην αφίσα του Χριστοδούλου, μόνο τα παπούτσια θυμίζουν αυτή την αισθητική.
Η επόμενη αφίσα είναι αυτή που έμεινε στην ιστορία. 1966, και το Μουσείο Victoria and Albert είχε οργανώσει μια έκθεση αφιέρωμα σε έναν αιρετικό καλλιτέχνη του προηγούμενου αιώνα, τον Aubrey Beardsley. Σχέδια γκροτέσκα που ξεχείλιζαν παρακμή και ερωτισμό και είχαν θεωρηθεί σκανδαλιστικά στην εποχή τους. Λίγο πιο πέρα, μια μικρή ιδιωτική γκαλερί είχε οργανώσει και αυτή μια μικρή έκθεση έργων του. Αστυνομικοί εισέβαλαν στην γκαλερί, κατάσχεσαν τα έργα και οδήγησαν τον ιδιοκτήτη της στη φυλακή για προσβολή της δημόσιας αιδούς.
Ήταν η χρονιά που ο Paul Christodoulou είχε αναλάβει να διαφημίσει τις «μπότες της Αλίκης», ένα καινούριο προϊόν της εταιρείας εμπνευσμένο από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Σχεδίασε μια Αλίκη στα πρότυπα της Twiggy και την έριξε μέσα στη χώρα … του Beardsley. Έφτιαξε ένα τριπαριστό σουρεαλιστικό κολλάζ χρησιμοποιώντας εικόνες από τα βιβλία του.
Η αφίσα έγινε τόσο δημοφιλής, που την τύπωσαν σε μονόχρωμες λιθογραφίες και την πουλούσαν στο κατάστημα για 5 σελίνια. Την ίδια τύχη είχε και η επόμενη αφίσα του, για τις «φιδίσιες μπότες», το 1967.
Ο Paul Christodoulou ήταν πια ένας αναγνωρισμένος καλλιτέχνης. Είχε ήδη πάρει και το πρώτο του βραβείο. Το 1966, την 3η χρονιά στην ιστορία του θεσμού των D&AD, το τρίο των Wright, Wells και Christodoulou παρέλαβε το χαρακτηριστικό «ξύλινο μολύβι» για την καμπάνια της T. Elliott & Sons.
Και κάπου εκεί, τα ίχνη του χάνονται. Πολύ θα ήθελα να μάθω τι απέγινε. Το μόνο που μπόρεσα να βρω, και δυστυχώς δεν μπόρεσα να διασταυρώσω, είναι ότι μάλλον πέθανε το 1987.