Όχι, κύριε Πάγκαλε, δεν τα φάγαμε μαζί. Δεν συμμετείχα στο μεγάλο φαγοπότι που οργανώσατε πρώτοι εσείς και η υπόλοιπη παρέα των λιγούρηδων «αριστερών». Δεν πήρα ποτέ χρήματα από το Δημόσιο με καμία μορφή. Δεν πήρα καν την επιστροφή ΦΠΑ που δικαιούμουν (για το ΦΠΑ που είχα πληρώσει, αλλά ποτέ δεν εισέπραξα) και δεν μου δόθηκε η δυνατότητα να το συμψηφίσω με άλλα οφειλές προς το Δημόσιο. Δεν πήρα καν μία σύνταξη ανάλογη των ενσήμων που είχα πληρώσει εγώ και οι κατά καιρούς εργοδότες μου.
Όχι, κύριοι της τηλεόρασης, δεν νιώθω ότι φταίω για τις τραγωδίες στο Μάτι ή στα Τέμπη. Δεν έχω ψηφίσει ποτέ Νέα Δημοκρατία, ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή Σύριζα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κυβέρνησαν με τη δική μου ψήφο. Δεν αισθάνομαι ένοχη για όσα άσχημα συμβαίνουν στη χώρα μας. Ούτε σκουπίδι στον δρόμο δεν πετάω, γιατί θέλετε να μου φορτώσετε τις ευθύνες του κάθε λαμόγιου που ζει παρασιτικά σε βάρος της κοινωνίας;
Ναι, έχω δώσει «φακελάκι» δύο φορές στη ζωή μου. Τη μία, με τη θέληση μου, σε έναν χειρούργο κρατικού νοσοκομείου που αφαίρεσε έναν κακοήθη όγκο από μέσα μου, ο οποίος θα μπορούσε να με είχε στείλει στον άλλο κόσμο. Αισθάνθηκα ευγνωμοσύνη και του έδωσα κάτι, παρότι ο ίδιος δεν μου είχε ζητήσει τίποτα. Θα μπορούσα να του έχω δώσει σοκολατάκια. Τη δεύτερη ήταν θέμα εκβιασμού. Υπάλληλος της Πολεοδομίας μας δήλωσε: «Δώστε μου τόσα, αλλιώς θα βρίσκω συνέχεια δικαιολογίες και δεν θα έρθω ποτέ να κάνω την αξιολόγηση του ακινήτου σας». Ο συνιδιοκτήτης θείος δέχτηκε, ο τύπος ήρθε, έκανε την αξιολόγηση, την έδωσε στον ανώτερο του και μετά περίμενε τα χρήματα. Μάταια προσπαθούσα να πείσω των παλαιών αρχών, συνταξιούχο θείο να μην δώσουμε τίποτα. Γιατί να «λαδώσουμε» κάποιον που έκανε απλά τη δουλειά, την οποία ήταν υποχρεωμένος να κάνει; Ο θείος ήταν ανένδοτος, είχε δώσει τον λόγο της τιμής του και αισθανόταν υποχρεωμένος. Θα μπορούσα να είχα καταγγείλει τον υπάλληλο, να του δώσουμε σημαδεμένα χρήματα, αλλά ποιος άκουγε μετά τον Θείο…
Η μη συμμετοχή μου στο κύκλωμα της διαπλοκής δεν ήταν θέμα αδυναμίας, αλλά θέμα άποψης. Πάντα γνώριζα ανθρώπους που κατείχαν υψηλά αξιώματα στον κρατικό μηχανισμό, αλλά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να εκμεταλλευτώ τις γνωριμίες μου για να πετύχω κάτι. Όταν γύρισα από την Αμερική με ένα γερό χαρτί στα Μέσα Επικοινωνίας, ένας θείος μου ήταν Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών. Ούτε αυτός σκέφτηκε, ούτε εγώ του ζήτησα να με διορίσει σε κάποια υψηλόβαθμη θέση. Ο ίδιος μάλιστα τέλειωσε την πετυχημένη πολιτική του σταδιοδρομία με λιγότερα χρήματα στον λογαριασμό του από όσα είχε όταν ξεκίνησε. Κι όταν, κάποια στιγμή η ΕΡΤ έκανε ανοιχτό διαγωνισμό για να προσλάβει δημοσιογράφους, πήγα απλά με τα χαρτιά μου και δεν ειδοποίησα κανέναν γνωστό μου από την κυβέρνηση ή την ΕΡΤ για την συμμετοχή μου. Φυσικά δεν με πήραν, παρόλο που είχα περισσότερα προσόντα από αυτούς που κατέλαβαν τις θέσεις.
Και, να ‘μαι τώρα να απολογούμαι για κάτι που δεν έχω κάνει. Ο σταθμάρχης, ο υπουργός, αυτοί που διόρισαν και τον έναν και τον άλλον, αυτοί φταίνε. Όπως φταίνε και αυτοί που θα ξαναψηφίσουν όλους αυτούς που δημιούργησαν αυτό το χάος που κάνει τη ζωή μας δύσκολη και στα απλά και στα μεγάλα.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, πρέπει να απολογηθώ και για το γιατί δεν συμμετέχω στο όλοι μαζί μπορούμε. Τη σήμερον ημέρα, αν δεν συμμετέχεις στις δραστηριότητες μιας κάποιας φιλανθρωπικής ή φιλοζωικής οργάνωσης, θεωρείσαι παρίας. Κι όμως, οι μισές από αυτές, είναι απάτη. Από παλιά υπήρχαν ομάδες που δήθεν δούλευαν για το κοινό καλό και τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν βιτρίνες για να πλουτίζουν τα στελέχη τους. Τώρα, με τα κοινωνικά προβλήματα να έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας, αυτές οι οργανώσεις έχουν πολλαπλασιαστεί. Κοντεύει ο κάθε Έλληνας να έχει τη δική του ΜΚΟ. Λυπάμαι, αλλά δεν ψήνομαι.
Δεν με πείθουν οι φιλόζωοι που δεν αντέδρασαν όταν η κυβέρνηση ψήφισε την υποχρεωτική στείρωση των κατοικίδιων. Δεν με πείθουν οι γόνοι καλών οικογενειών που φροντίζουν από παιδάκια μέχρι ελέφαντες της Αφρικής και της Ασίας. Δεν με πείθουν οι εταιρείες που διαφημίζουν στην τηλεόραση ότι μέρος των κερδών από την πώληση των προϊόντων τους καταλήγει σε φιλανθρωπικές ομάδες. Δεν με πείθουν οι δομές που μοιράζουν απλά φαγητό και δεν ασχολούνται με την εξεύρεση στέγης ή δουλειάς για τους άστεγους και ανήμπορους. Σίγουρα, υπάρχουν ΜΚΟ που κάνουν έργο και που τα μέλη τους είναι αφοσιωμένα στους στόχους τους, όμως είναι μειοψηφία και δεν είναι αυτές που προβάλλονται από τα μέσα. Όσοι επιτελούν κοινωνικό έργο, συνήθως το κάνουν αθόρυβα, χωρίς παράτες και φανφάρες.
Έχω κάνει και εγώ τα λάθη μου, έχω τις ενοχές μου για ενέργειες που πλήγωσαν άλλους, αλλά δεν αισθάνομαι καθόλου υπεύθυνη για το χάλι που βρίσκεται η χώρα μας. Στο μόνο «όλοι μαζί» που νιώθω ότι ανήκω είναι το «όλοι μαζί τον ήπιαμε». Αλλά και πάλι, δεν τον ήπιαμε όλοι, τον ήπιαν μόνο αυτοί που δεν μετείχαν στο «όλοι μαζί».
Αφήστε τα «όλοι μαζί», λοιπόν, και ας πάρει ο καθένας τις ευθύνες που του αναλογούν.
(Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο είναι ο πίνακας “Χωριάτικος Γάμος” που ζωγράφισε ο Pieter Bruegel the Elder το 1567 και βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης της Βιέννης)